(Εξοστρακίστε τους!)
Πραγματικά απαράδεκτοι αυτοί οι νεαροί. Πώς γίνεται ξαφνικά από τον καναπέ να βρίσκονται στο δρόμο; Ν’ αμφισβητούν, να καίνε και να σπάνε όλα αυτά που με τόσο κόπο η γενιά της μεταπολίτευσης δημιούργησε σ’ αυτή τη χώρα;
Αχάριστα παιδιά, κακομαθημένα, ανίκανα ν’ αντιληφθούν την αξία της «δημοκρατίας» και των αυτονόητων σήμερα θεσμών και κατακτήσεων που απορρέουν από αυτή: Της «ισονομίας», της «ισοπολιτείας», του «κράτους δικαίου» μέσω της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», της «ελευθερίας», της «ελευθεροτυπίας», της «δωρεάν παιδείας», της «δημόσιας υγείας», της «δημόσιας ασφάλισης», της «οικονομικής ευημερίας», του «πολιτισμού», της «ισότητας των ευκαιριών», της «αξιοκρατίας», του «αστρέβλωτου ανταγωνισμού», των «εξασφαλισμένων θέσεων εργασίας», του «υγιούς αθλητισμού», της «κοινωνίας της γνώσης», της «σιγουριάς για το μέλλον»…
Πώς είναι δυνατόν να βάζουν σε εισαγωγικά τα θέσμια αυτά και ν’ αποτολμούν τη σύγκρουση με τους κρανοφόρους θερσίτες, τους ροπαλοφόρους θεσμοφύλακες που διόρισαν οι αιρετοί – δημοκόποι του ελληνικού ή μάλλον ελληνόμορφου λαού.
Να πάτε σπίτια σας παλιόπαιδα! Και να λουφάξετε, για να τους μοιάσετε, για να μας μοιάσετε, για να μου μοιάσετε. Να πάτε σπίτια σας γιατί δεν έχετε πολιτικό λόγο, άρα ούτε πολιτική συνείδηση. Μόνο να καταστρέφετε και να καίτε ξέρετε. Βρομόπαιδα, αλήτες, μαντράχαλοι, κοπρίτες, αλλοδαποί, χούλιγκανς, γνωστοί άγνωστοι, πλουσιόπαιδα, αναρχικοί, αντεξουσιαστές, πρεζόνια του κερατά!
Εσείς μας κάψατε! Όχι οι πολιτικές τους…
Εσείς μας κάψατε! Όχι τα δάνεια και τα επιτόκια των τραπεζών…
Εσείς προβήκατε σε πλιάτσικο! Όχι αυτοί που εξαφάνισαν τις οικονομίες μιας ζωής από το χρηματιστήριο…
Εσείς μας ληστέψατε! Όχι η φορολογική πολιτική τους, τα καρτέλ και οι μαυραγορίτες…
Εσείς καταστρέψατε τα πανεπιστήμια! Όχι το αγγλοσαξονικό πρότυπο, ούτε ο νεποτισμός, ο ανήθικος οικογενειασμός των ακαδημαϊκών ταγών της «υψηλής διανόησης» που τα υπηρετεί…
Εσείς απειλείτε την «δημοκρατία» μας! Όχι οι πολιτικοί με κληρονομικό χάρισμα που μας επιβάλλονται από τα «ελεύθερα» ΜΜΕ και τους λουσαρισμένους υπηρέτες τους…
Εσείς απειλείτε τους θεσμούς μας! Όχι η διαφθορά των θεσιθηρών λειτουργών του κράτους…
Να πάτε σπίτια σας και να λουφάξετε!... Εσείς μας κάψατε! Εσείς μας κάψατε;…
Η χώρα - εδώ και χρόνια – αργοπεθαίνει. Πνίγεται από το απάνθρωπο «σύστημα» του αυτονομημένου κράτους. Του κράτος που, εγκλωβισμένο σε ρόλο εξωκοινωνικού εγγυητή, παρεμβαίνει για να καταστείλει βιαίως τη δυναμική μιας νεολαίας που αφυπνίστηκε με αφορμή το θάνατο του Αλέξανδρου και θέλει ν' αντισταθεί.
Αχάριστα παιδιά, κακομαθημένα, ανίκανα ν’ αντιληφθούν την αξία της «δημοκρατίας» και των αυτονόητων σήμερα θεσμών και κατακτήσεων που απορρέουν από αυτή: Της «ισονομίας», της «ισοπολιτείας», του «κράτους δικαίου» μέσω της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», της «ελευθερίας», της «ελευθεροτυπίας», της «δωρεάν παιδείας», της «δημόσιας υγείας», της «δημόσιας ασφάλισης», της «οικονομικής ευημερίας», του «πολιτισμού», της «ισότητας των ευκαιριών», της «αξιοκρατίας», του «αστρέβλωτου ανταγωνισμού», των «εξασφαλισμένων θέσεων εργασίας», του «υγιούς αθλητισμού», της «κοινωνίας της γνώσης», της «σιγουριάς για το μέλλον»…
Πώς είναι δυνατόν να βάζουν σε εισαγωγικά τα θέσμια αυτά και ν’ αποτολμούν τη σύγκρουση με τους κρανοφόρους θερσίτες, τους ροπαλοφόρους θεσμοφύλακες που διόρισαν οι αιρετοί – δημοκόποι του ελληνικού ή μάλλον ελληνόμορφου λαού.
Να πάτε σπίτια σας παλιόπαιδα! Και να λουφάξετε, για να τους μοιάσετε, για να μας μοιάσετε, για να μου μοιάσετε. Να πάτε σπίτια σας γιατί δεν έχετε πολιτικό λόγο, άρα ούτε πολιτική συνείδηση. Μόνο να καταστρέφετε και να καίτε ξέρετε. Βρομόπαιδα, αλήτες, μαντράχαλοι, κοπρίτες, αλλοδαποί, χούλιγκανς, γνωστοί άγνωστοι, πλουσιόπαιδα, αναρχικοί, αντεξουσιαστές, πρεζόνια του κερατά!
Εσείς μας κάψατε! Όχι οι πολιτικές τους…
Εσείς μας κάψατε! Όχι τα δάνεια και τα επιτόκια των τραπεζών…
Εσείς προβήκατε σε πλιάτσικο! Όχι αυτοί που εξαφάνισαν τις οικονομίες μιας ζωής από το χρηματιστήριο…
Εσείς μας ληστέψατε! Όχι η φορολογική πολιτική τους, τα καρτέλ και οι μαυραγορίτες…
Εσείς καταστρέψατε τα πανεπιστήμια! Όχι το αγγλοσαξονικό πρότυπο, ούτε ο νεποτισμός, ο ανήθικος οικογενειασμός των ακαδημαϊκών ταγών της «υψηλής διανόησης» που τα υπηρετεί…
Εσείς απειλείτε την «δημοκρατία» μας! Όχι οι πολιτικοί με κληρονομικό χάρισμα που μας επιβάλλονται από τα «ελεύθερα» ΜΜΕ και τους λουσαρισμένους υπηρέτες τους…
Εσείς απειλείτε τους θεσμούς μας! Όχι η διαφθορά των θεσιθηρών λειτουργών του κράτους…
Να πάτε σπίτια σας και να λουφάξετε!... Εσείς μας κάψατε! Εσείς μας κάψατε;…
Η χώρα - εδώ και χρόνια – αργοπεθαίνει. Πνίγεται από το απάνθρωπο «σύστημα» του αυτονομημένου κράτους. Του κράτος που, εγκλωβισμένο σε ρόλο εξωκοινωνικού εγγυητή, παρεμβαίνει για να καταστείλει βιαίως τη δυναμική μιας νεολαίας που αφυπνίστηκε με αφορμή το θάνατο του Αλέξανδρου και θέλει ν' αντισταθεί.
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει ν' αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορά του.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων
που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι
όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα,
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του,
να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την κακή του τύχη
ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτούν για όσα ξέρει.
Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη
μιας λαμπρής ευτυχίας.
Martha Medeiros "Αργά προς τον θάνατο" (“Αργοπεθαίνει…”)
Αυτό το κείμενο, σε χρόνο μέλλοντα, στα σίγουρα θα ξεχαστεί.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!…
